Por un feminismo de chirmanas de tierra

Un marzo mas, dimpués d’un hibierno cuasi ausent a causa d’as altas temperaturas que prevoca a emerchencia climatica, nusatras tornamos a alzar a voz pa contar lo que nos trescruza.

Iste anyo hemos d’empecipiar charrando de Palestina, una tierra que leva decenios estando despullada y que agora sufre un chenocidio por parte d’o Estau d’Israel. A población civil de Gaza ye estando victima de bombardeyos, fambrera y malotías. Asinas tamién se destruye un pueblo, negando l’acceso a la tierra y a la suya sobiranía alimentaria. Nos fa mal Palestina: ye insoportable veyer cada día imáchens d’o chenocidio en as pantallas y continar con as nuestras vidas como si cosa. Dende os nuestros lugars exichimos un halto lo fuego y una Palestina libre pa os suyos habitants.

Por ellas, por as mullers de Palestina, que resisten y luitan contra la ocupación y que, como pueden, cudian d’as suyas familias y as suyas comunidaz mirando de que plegue bella cosa de birolla y augua, protechendo, sobrevivindo, emparando, en una guerra declarada contra a tierra y a vida.

Chirmanas de tierra,

vivimos días convulsos, con tractoradas en as carreras; parte d’o campo se mobiliza. L’eco d’as protestas da de pleno en una uellada paternalista, condescendient y muito enreligada a la ciudat. Una mirada y una forma de contar-nos, reducindo-nos a un solo tipo de campo y de relato. Prou que somos conscients d’os intereses que responden a ixa apuesta comunicativa, y nos preocupa la confusión que ixo chenera. Qué se reivindica? Quí lo fa? Quí lo puede fer? Dende qué puestos se fa? En o manifiesto d’os ‘Devantamientos d’a Tierra’, d’os movimientos franceses por a defensa d’o territorio, leyébanos que a ecolochía será labradora y popular u no será. Anyadimos que o nuestro campo, o campo que somos construyindo, será agroecolochico y popular u no será. Queremos que lo compose o campesinau y no l’agroindustria. Urche un cambio de modelo, un que meta en o centro a vida, a conservación d’o territorio y a biodiversidat, que nos avite con birolla sana y que no nos enferme, y an que todas as personas que bi treballen tiengan condicions de vida dignas. Creyemos firmement que ye en a propuesta agroecolochica an que cullimos todas. A totalidat d’o territorio funciona de forma acompasada, respectando os limites d’os nuestros biens naturals, teixindo un ret afectivo, sociocultural y economico a traviés d’os alimentos que cheneramos y consumimos; a traviés d’a reconoixencia d’a valoración y o cudiau mutuo entre as personas que alimentan y as que son alimentadas. Somos fartas de discursos d’odio que sinyalan como enemigo a l’igual, y nos deixan sin enerchía pa denunciar o sistema que nos quiere enfrontinadas. Todas somos chirmanas, y pensamos que, dende o respecto, a honestidat y l’emparo mutuo podremos fer un medio rural vivo, diverso, en o cual podamos estar todas. Sería important fer l’exercicio de preguntar-nos cómo nos fería goyo alimentar-nos y saber qué nombres, historias y vidas traye con él o nuestro plato de mincha. Creyemos que ye urchent a redignificación d’as personas que treballan fendo posible a nuestra alimentación. Vivimos en un sistema an que a virolla se tira como si cosa, en o cual no se valura l’acto de minchar y an muitas vegadas emplimos o carrichón de traza mecanica, sin pensar en qué bi ha dezaga de cada alimento que pillamos. Prou que no queremos cayer en o discurso que culpabiliza. Somos conscients d’a birolla que plega ta os supermercaus, d’o tiempo que cal pa cromprar de forma conscient y pa cocinar, y d’o sistema an que i somos que nos precariza y escerrena. Reivindicamos o dreito a la imachinación. Queremos no deixar d’imachinar, fer parte de discursos en os cuals sigan deseyables atros mundos. Una politica d’o deseyo que vaiga dillá de l’anglucia de consumir (siga lo que siga, siempre mas, siempre immediatament). Queremos discursos que cheneren asperanzas, que trenquen con a superioridat moral ligada a las academias y os centros.

Chirmanas de tierra, seguimos aquí as que, en ocasions, no podemos permitir-nos ni salir t’a carrera ni protestar. Seguimos as piadas a un leito u a un posillón, sin opción a lo mas chicot movimiento. As excluyidas, as crostaliadas por vivir atras formas de sentir, de fer u decir. Seguimos as refusadas por tener un diagnostico psiquiatrico, as que cobramos menos en un mesmo treballo por bella discapacidat. Seguimos as maltratadas, dentro de relacions perversas y cruels. Seguimos las invisibilizadas tot y con anyos de sabers. Seguimos TODAS as feitas de menos por no complir con os mandatos de sociedaz machistas, capacitistas, cuerdistas u edatistas.

Y con ista diversidat, seguimos enriquindo territorios plenos de vulnerabilidaz y fortalezas, construyindo atras formas d’habitar, de compartir y de vivir.

Chirmanas de tierra,

no nos ixuplidamos de todas as mullers migrants que treballan, muitas vegadas estacionalment, en fabricas, campos y hibernaders. Con remuneración distinta en función d’o suyo orichen, sin libertat de charrar mientras treballan, sin guarencia de fer as horas contratadas y cobrar-las si no bi ha producción. Amás de tot lo mencionau, en o caso d’as mullers que treballan en as fabricas de selección, estrío, almagacenamiento de fruita en verano, fendo a suya faina a pocos graus pa guarenciar lo estau d’a fruita que será posteriorment distribuyida y con horarios variables, tamién de nueits, que meten muito difícil una conciliación familiar, mas en estando en tiempo estivenco sin aulas.

Chirmanas de tierra,

queremos trayer o goyo a este manifiesto. Y reivindicamos con argüello a las nuestras vecinas, ixas mullers que siempre s’aturan en as carreras d’os nuestros lugars a charrar, que quitan as suyas siellas a lo fresco, que comparten escalfeta y chentas, que siempre son astí fendo comunidat. Queremos una vida digna pa todas, que sintamos goyo y suerte de vivir an que vivimos. Por todas ixas mullers que se preocupan de qui vive en o suyo lugar y respectan que cada qui siga como quiera estar. No bi ha tiempo de chudgar, sino d’estar pa qui l’amenesta. Sin ixuplidar-nos que, a vegadas, podemos estar nusatras las que amenestamos emparo, porque a fortaleza y a vulnerabilidat son atributos que nos perteneixen.

Queremos mirar a lo futuro y veyer-nos en él asinas. Pero pa ixo, amenestamos l’acceso a servicios basicos, y amenestamos que a cultura no siga exclusiva d’as ciudaz y que no nomás succeda en días de fiesta. Os nuestros lugars tamién son cultura. Trobemos a forma y a formula!

Ye esencial mantener espacios pa articular una biblioteca, una ludoteca, un teatro, una sala pa prochectar cintas… Espacios que se transforman y fan posible a vida en común. Espacios pa o dialogo y a comunidat.

Aquí nombramos, aquí nos sentimos mas unidas que no nunca. Aquí femos frent, compartimos as nuestras temors, deixamos a un costau o silencio. Reivindicamos que existen muitas formas d’habitar o territorio, muitas ruralidaz que dialogan, que aprenden, que construyen, que cosiran y acullen. Una forma d’habitar o territorio de chirmanas de tierra: plena de feminismos y diversidat, d’agroecolochía, de solidaridat con os pueblos oprimius, de memoria, d’interdependencia, d’emparo mutuo, esperanza y goyo.

Por un feminismo de todas,

por un feminismo de chirmanas de tierra.

O cartel ye obra de Iraia Okina. Podez descargar-lo aquí.

* Iste manifiesto estió traduciu a l’aragonés por Lucía López Marco.

**Iste texto lo ha locutau Lucía López Marco. Puedes ascuitar-lo aquí

***(Iste manifiesto ha estau posible gracias a o treballo colectivo de Leire Milikua, Blanca Casares, Patricia Dopazo, Lareira Social, María Sánchez, María Montesino, Jornaleras de Huelva en Lucha, Lucía López Marco y Colectivo Arterra. Chirmanas de tierra ye un manifiesto pa lo 8M que estió empentau dende 2018, por María Sánchez y Lucía López Marco.)

--

--