Por un feminismo de chirmanas de tierra

Torna marzo, entre cheladas y incertezas, pero nusatras tornaremos a emplir as carreras, a devantar as nuestras voces, a crebar os centros con as nuestras marguins y arredols. Un marzo mas reivindicamos os nuestros dreitos, visibilizamos lo que nos trascruza y afecta. Sentimos que no ye buena noticia que iste anyo, entre as companyeras, charremos que iste manifiesto sía mas necesario que no nunca. A situación y as problematicas que somos vivindo en os nuestros territorios nos interpelan de forma urchent y directa pa trobar a fuerza y a parola entre nusatras: pa creyar vinclos, quitar as siellas t’a carrera, no callar nunca mas, no tornar a sentir-nos solas.

Queremos hue meter a memoria, o cuerpo y a voz. Sin espanto, sin pudor, sin reparo.

Por todas aquellas que no pueden deixar hue o suyo puesto de treballo u o suyo papel de cuidadoras, que viven parlaticadas por a violencia, que treballan día par d’atro sin dreitos, que no pueden charrar porque amenistan o pan y o chornal pa que vivan os suyos. Que no pueden visibilizar-se en una manifestación, que no pueden permitir-se salir ta la carrera, unir-se a la protesta. Isto ye tamién por as que no podrán salir de casa a causa de barreras fisicas, sufrimientos u malestars, por estar atrancadas en institucions u hespitals. Difuera d’os discursos d’os centros, d’as institucions, de l’academia. Queremos estar altavoz, plataforma pa todas aquellas a las qualas o sistema fa fuera, esclata, maltrata, deixa conscientment siempre a un costau.

Ya pensamos en o verano que s’amana, con una sequera que nos fa mal y angunia. Os paisaches en os quals creixiemos, vivimos y treballamos son desapareixendo, a nuestra cheografía fisica y sentimental se transforma en unatra coseta. Encara no sabemos ni tenemos parolas, pero tamién iste manifiesto quiere charrar en voz alta d’ixa dolor que muitas levamos ya adintro, que transforma os nuestros cuerpos y vinclos, os nuestros afectos y comunidatz. Pero no queremos dar oportunidat a os discursos plenos de catastrofismo y colapso. Aquí no pueden enradigar os sermons que fan a culpa, que encarranyan, que alicionan, que deixan recayer tot o peso en as personas, sin saber d’as suyas circumstancias y vulnerabilidatz. Preferimos creixer y compartir dende o goyo. Queremos treballar chuntas por unatro esdevenidero, aprender a tornar a commover-nos. Pensamos que dende os afectos y o asombro podremos rechitar chuntas en nuevos espacios y trobadas. Pa ixo tamién amenistamos compartir y nombrar as nuestras frachilidatz, vulnerabilidatz y sofrimientos. Puede que iste sía un buen motivo pa luitar y seguir adebant en ista emerchencia climatica. No podemos permitir-nos o desanimo, o pesimismo, a desesperanza.

Chirmana de tierra, que beluns faigan o imposible por impedir-nos imachinar nuevos futuros no significa que no podamos soniar, y peliar por tener-los.

Nos ne femos especialment por os discursos que tornan, romantizando a vida d’as nuestras mais y güelas, convertindo-las en heroínas, amagando con parolas y estrucias una dictadura plena de represión, desigualdat y violencia.

Chirmana de tierra,

venimos d’aquellas ninas que treballoron a tierra sin poder decidir, que cargoron a las suyas espaldas con mochilas granizas plenas de renuncias y silencios. Compartimos territorio con colectivos oprimius. No podemos xublidar-nos que aquellas violencias siguen entre nusatras: con nusatras hue especialment son as temporeras, as migrants, as mullers trans. Sin ellas no contemplamos a luita. No podemos imachinar ni pensar os nuevos futuros habitables y sostenibles sin ellas ni as suyas reivindicacions.

Somos descendents de todas aquellas y tamién seremos, bell día, devantpasadas pa las qualas viengan. Nunca no xublidemos d’án venimos, mas en istos tiempos en os quals tanto nos preguntamos enta án queremos ir.

No caigamos en a amnesia, no caminemos sin a memoria

Levamos con nusatras una chenealochía de resistencia: nos fa mal que dende bells colectivos urbans, siempre dende o centro, borren de bote y boleyo os nuestros relatos y movimientos de luita, den por feito y simplifiquen os nuestros debatz. Que no siatz a o tanto no significa que en os nuestros lugars no sían succedendo cosetas, que no siamos treballando por o cambeo. Nos pareixe inchusto con totz os colectivos y grupos rurals que incansables luitan y se mueven por atros medios y territorios posibles. Creyer que no existen atras luitas ni debatz en os nuestros lugars nos pareixe una visión terriblement inchusta, paternalista y condescendient.

Sin nusatras no s’entiende o territorio. Y no podemos estar sin tartir debant d’as medidas y discursos que siempre naixen y ordenan en nombre d’o desenvolique y a sostenibilidat. Ya ye prou de convertir os nuestros medios rurals en zonas de sacrificio, en simples repostes, en socanillatos, en simplas zonas de recreyo pa la chent d’a ciudat.

En os nuestros territorios se troban as ferramientas y los sabers que puedan tornar-se en aliaus ta suavezar os efectos d’a emerchencia climatica en a quala vivimos. Pero a realidat ye que cada anyo seguimos veyendo como creixe o numero d’explotacions industrials y intensivas en os nuestros lugars, y como s’ubren paso macroprochectos enercheticos en espacios d’alta valura ambiental sin haber cuenta de qui habita a tierra, fendo-nos fuera d’os nuestros lugars.

Celebramos a visibilidat y os nuevos relatos que cada día son mas presents en os medios. Pero a realidat que vivimos en o campo a ormino no concuerda con o que nos torna o espiello: seguimos sin poder prener decisions, sin acceso a una vivienda digna, a la tierra. Sin ferramientas pa poder encetar prochectos que treballen por a soberanía alimentaria: ye mas facil desenvolicar un prochecto industrial que un prochecto agroecolochico que produzca virolla que cudie a nuestra tierra y no nos enferme.

Chirmanas de tierra,

quí son os que deciden por nusatras? Quí se beneficia de l’uso d’a tierra? Quí tiene o altavoz?

Queremos tierratreballo.

Que todas as personas tiengan acceso a una alimentación saludable, local y sostenible. Queremos ciudatz y lugars en os quals s’acceda con facilidat a alimentos que preserven y cudien o paisache. Queremos que todas as personas que quieran treballar a tierra tiengan a posibilidat de fer-lo.

Chirmana de tierra,

as menazas que nos meten en periglo hue siguen estando as mesmas d’ahiere, encara que se vistan de termins como «progreso», «sostenibilidat» y «prosperidat». Nusatras somos como aquells arbols que yeran un habitant mas en os nuestros lugars: en a suya uembra y cubillar se preneban todas as decisions, se charraba y se compartiba, se celebraba a qui veniban y se despediba por zaguer vegada a qui marchaban pa cutio.

O sistema agroalimentario en o qual vivimos arrambla as chicotas ganaderías, os prochectos familiars, as iniciativas agroecolochicas plenas de sabers, relacions y formas de treballo respectuosas con a tierra. Fa imposible o relevo cheneracional, as encorporacions de chovens que quieren vivir en os nuestros lugars. Desapareixen asinas formas unicas d’habitar o territorio, de conservar y protecher a nuestra biodiversidat y os suyos ecosistemas.

Aquí somos chuntas pa devantar a voz, pa recordar que no deixaremos de luitar por guarenciar una tierra digna.

Chirmanas de tierra,

por muito que quieran tallar-nos, sabemos que chuntas no cayeremos.

Chirmana de tierra,

aquellas que contamos con o privilechio y con as ferramientas necesarias podemos estar as primeras en revisar as nuestras luitas y debatz. Cómo treballamos, cómo nos organizamos, cómo nos nombramos. Tamién nusatras somos dando forma a nuevos relatos, y ye imprescindible charrar y pensar dende án y cómo los femos.

Porque amenistamos mas que no nunca nuevas ruralidatz plenas de feminismos, agroecolochía, diversidat, pero tamién — como decibanos — de memoria.

Chirmanas, no sotz solas.

No somos solas.

Unatro 8 de marzo mas, seguimos aquí, somos aquí.

Aquí nombramos, aquí nos sentimos mas unidas que no nunca. Aquí femos frent, compartimos as nuestras temors, deixamos a un costau o silencio. Reivindicamos que existen muitas formas d’habitar o territorio, muitas ruralidatz que fan a parola, que aprenden, que construyen, que cudian y acullen. Una de chirmanas de tierra: plena de feminismos y diversidat, d’agroecolochía, de memoria, d’interdependencia, d’emparo mutuo, asperanza y goyo.

Por un feminismo de todas,

por un feminismo de chirmanas de tierra.

*O cartel ye obra de La Galana collage (Cecilia Jiménez). Podetz descargar-lo aquí.

**(Iste Manifiesto estió empentau por María Sánchez y Lucía López Marco. Gracias a os consellos y aportacions de Blanca Casares, Patricia Dopazo, Karina Rocha, Julia Álvarez, Neus Miquel, Elisa Oteros, Colectivo Arterra y Elena Medel. Y a tantas que hetz feito plegar as vuestras aportacions.)

***Iste manifiesto ha estau traduciu a l’aragonés por Lucía López Marco (Mallata.com)

--

--